W latach 1892-1924 na wyspie działało główne centrum przyjmowania imigrantów do Stanów Zjednoczonych przybywających z Europy na wschodnie wybrzeże. Przez cały okres jej działania, do chwili ostatecznego zamknięcia w 1954, stacja przyjęła około 12 milionów imigrantów.
Pierwszym emigrantem odprawionym na Ellis Island była Annie Moore of Cork z Irlandii w roku 1892. Po pożarze w 1897, Ellis Island otworzyło drzwi 17 grudnia 1900. Tego dnia odprawiono 2.251 emigrantów.
W 1907 roku przez to miejsce przeszło 1.2 miliona ludzi. Ostatecznie zamknięto wyspę w 1954 roku. We wrześniu 1990, po 6 latach renowacji pod kierunkiem Beyer Blinder & Belle/Notter Finegold & Alexander, otworzono ją na nowo jako Narodowe Muzeum i miejsce historyczne.
Prawo imigracyjne zakazywało wjazdu na teren Stanów Zjednoczonych przede wszystkim nosicielom chorób zakaźnych, prostytutkom, wielożeńcom, ubogim, anarchistom. Potem rozszerzyło się na Chińczyków (1882 roku), Japończyków (1907 roku), analfabetów (1917 roku). Pierwsza zabudowa spłonęła w pożarze. Zanim utworzono Stację Przyjmowania Imigrantów na Ellis Island, funkcję tę pełniła przystań przy Castle Garden.
Emigrant jest nikim. Ale kiedy przekroczy się granicę, emigrant staje się nowym człowiekiem. Miliony istnień ludzkich otarło się o to miejsce. Dziś emigrantów wypierają turyści, którzy mogą spokojnie przejść do Nowego Świata przez bramkę na JFK.
Widok na Manhattan z hali na Ellis Island (nazywanej też "Bramą do Ameryki" lub "Wyspą Łez"), był pierwszym rzutem oka na Nowy Świat dla 17 milionów emigrantów..
Architekci budynku Hali Głównej : William A. Boring i Edward L. Tilton
http://www.nps.gov/elis/index.htm
A.
